Edirne jest największym miastem europejskiej części Turcji. Za czasów rzymskich Edirne, wtedy Hadrianopolis, stanowiło jedno z głównych ośrodków miejskich Tracji, w XV w. natomiast stolicę rosnącego w siłę Imperium Osmańskiego. Dziś Edirne to niewielkie, 130 – tysięczne miasto, które może się poszczycić przede wszystkim kilkoma pięknymi budowlami sakralnymi i świeckimi zaprojektowanymi przez Sinana – słynnego architekta XVI – wiecznej Turcji.

Edirne położone jest w południowo – wschodniej części Niziny Trackiej, w miejscu, gdzie rzeka Tundża wpada do Maricy, stanowiącej zlewisko Morza Egejskiego. Ta część Półwyspu Bałkańskiego zamieszkiwana była już w VII w p.n.e., natomiast samo miasto Edirne założył z pocz. II w. n.e. cesarz Hadrian. W czasach rzymskich, a później w czasach Cesarstwa Bizantyjskiego, Edirne nosiło nazwę Hadrianopolis. Dogodne usytuowanie pomiędzy Azją Mniejszą i południowo – wschodnią Europą sprawiło, że Hadrianopolis szybko zyskało na znaczeniu, a z czasem stało się także głównym miastem – fortecą, które broniło dostępu do Istambułu. Swoje funkcje doskonale pełniło Hadrianopolis do późnego średniowiecza, w tym czasie bowiem odparto tu m.in. najazdy Awarów (VI/VII w.) i Bułgarów (X w.). Momentem przełomowym w historii miasta stał się rok 1362, gdy zostało ono zdobyte przez Turków Osmańskich. Najeźdźcy zmienili nazwę z Hadrianopolis na Edirne, a w 1413 r. uczynili miasto stolicą swojego rozrastającego się imperium. Los chciał, że położenie Edirne, które dotychczas sprzyjało obronie Konstantynopola, stało się dla miasta zgubne w poł. XV w. To właśnie stąd, w 1453 r., Mehmed II Zdobywca rozpoczął kampanię zakończoną zdobyciem stolicy Cesarstwa Bizantyjskiego. Po przeniesieniu siedziby sułtanów nad Bosfor, rola Edirne znacznie zmalała. Dopiero w XIX w. stało się miasto celem, o które walczyli Rosjanie, a w pierwszych dwóch dekadach XX w. także Bułgarzy i Grecy. Ostatecznie, na mocy Traktatu w Lozannie z 1923 r. Edirne zostało przyznane Turcji.

Niewielkie dziś miasto Edirne ma dwa fascynujące oblicza. Dla historyków fenomen miasta polega na tym, że stoczono o nie wiele, nieraz wiekopomnych bitew. Dla turystów Edirne to z kolei miejsce bogate w zabytki, pochodzące głównie z czasów świetności Imperium Osmańskiego. W historii bitwy o Edirne, niezależnie od politycznego statusu miasta, przyjęło się nazywać bitwami o Adrianopol (nazwa Adrianopol wywodzi się od rzymskiego Hadrianopolis, założonego przez Hadriana, zwanego również Adrianem). Najważniejsze bitwy o Adrianopol rozegrały się w 378 r. (pomiędzy wojskami wschodniorzymskimi cesarza Walensa i wizygockimi Fritigerna), w 1205 r. (pomiędzy wojskami Cesarstwa Łacińskiego, Baldwina I i wojskami bułgarskimi Kałojana) oraz w 1365 r. (w wyniku której sułtan Murad I zajął miasto).

Z punku widzenia turystycznego Edirne słynie przede wszystkim ze spuścizny architektonicznej z czasów osmańskich. To właśnie tutaj powstało kilka wspaniałych obiektów autorstwa Sinana – wybitnego tureckiego architekta, który pracował na dworze aż pięciu sułtanów – Bajazyda II, Selima I Groźnego, Sulejmana Wspaniałego, Selima II i Murada III (początkowo jako inżynier, a dopiero za panowania Sulejmana Wspaniałego jako architekt). Za największe osiągnięcie Sinana uznawany jest powszechnie Meczet Selima (tur. SelimiyeCamii) w Edirne. Został on zbudowany dla sułtana Selima II w latach 1566 – 1574. Budowla powstała na planie prostokąta, co jednak trudno dojrzeć, ponieważ główna bryła otoczona jest eleganckimi galeriami. W centralnym miejscu meczetu wznosi się masywna kopuła, o średnicy 31,5 m. Kopuła, której wierzchołek usytuowany jest na wysokości 43,5 m nad posadzką, opiera się na ośmiu filarach, ustawionych na planie koła. Kopułę centralną otacza 18 znacznie mniejszych kopuł, a także cztery smukłe minarety. Patrząc na świątynię z zewnątrz warto też zwrócić uwagę na surowiec, z którego została ona wykonana. Jest nim lokalny piaskowiec, o charakterystycznym, bladoróżowym kolorze. Wewnątrz uwagę przykuwają przede wszystkim loża sułtańska i minbar, wyłożone słynnymi płytkami ceramicznymi z Izniku. Okazale prezentuje się też bogato rzeźbiony, marmurowy minbar – muzułmańska kazalnica. Meczet Selima stanowi część większego zespołu architektonicznego, w skład którego wchodzą również medresa, centrum handlowe oraz szkoła. Cały kompleks, zwany külliye, wpisane został w 2011 r. na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

Projektu Sinana są jeszcze w Edirne trzy obiekty – karawanseraj Rüştema Paszy, hala targowa Semiz Ali Paşa Arasta i łaźnia Sokollu Mehmet Paşa Hamami. Karawanseraj, czyli charakterystyczny dla obszaru Środkowej i Zachodniej Azji dom zajezdny, został wzniesiony w poł. XVI w. i dziś znajduje się w nim najsłynniejszy w mieście hotel – Kervansaray. Hala targowa Semiz Ali Paşa Arasta, czyli ostatni gmach zaprojektowany przez Sinana, to z kolei wydłużony, przypominający tunel budynek, wypełniony rozmaitymi kramami. Specjalnością tutejszych kupców są mydła w kształcie owoców i warzyw. Łaźnia Sokollu Mehmet Paşa Hamami, wzniesiona z końcem lat 60 – tych XVI w., jest z kolei jednym z największych tego tupu obiektów na obszarze Turcji. Do wnętrza łaźni (a właściwie do jej męskiej części) prowadzi ozdobny portyk, wsparty na dwóch kolumnach.

Zabytki Edirne nie kończą się jednak na obiektach projektu Sinana. Miasto słynie z budowli sakralnych, a poza Meczetem Selima wyróżniają się tu również Stary Meczet (tur. Eski Camii) i Meczet z Trzema Galeriami (tur. ÜçşerefeliCamii). Obie budowle wzniesione zostały w I poł. XV w., Stary Meczet w latach 1403 – 1415, a Meczet z Trzema Galeriami w latach 1438 – 1447. Stary Meczet, który przypomina słynny Ulu Camii w Bursie, powstał na planie kwadratu i został zwieńczony dziewięcioma kopułami. Charakterystyczną cechą tej budowli są zdobiące jej elewacje ogromne, czarne kaligrafie. Meczet z Trzema Galeriami stanowi natomiast wyśmienity przykład budowli przejściowej, zawierającej zarówno elementy charakterystyczne dla architektury seldżuckiej, jak też osmańskiej. To właśnie ten meczet jest pierwszą na terenie Imperium budowlą sakralną na planie prostokąta, zwieńczoną kopułą (choć i tak konstrukcja oparta jest na sześciokątnym tamburze). Poza tymi dwoma budowlami warto jeszcze w Edirne zobaczyć Wieżę Macedońską – pozostałość rzymskich fortyfikacji, a także zaglądnąć do usytuowanego na skraju miasta kompleksu meczetowego Bajazyda II, wzniesionego z końcem XV w.